ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΙΝΑΣ

ΖΩΗ ΓΚΑΪΔΑΤΖΗ  «ΛΟΒΟΤΟΜΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ»

γράφει η Καρίνα Βέρδη

Μελλοντολογική κοινωνική αναφορικότητα με δυστοπικούς χρωματισμούς χαρακτηρίζουν την  πρώτη ποιητική της απόπειρα, από τη σειρά των εκδόσεων Κύμα, ‘Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση’.

Η αλλαγή στις προσδοκίες, το απρόσμενο, η πραγματικότητα που μεταμορφώνεται διαφαίνονται στο ποιητικό σύμπαν, μέσα από  διατυπώσεις στακάτες και δηλωτικές, συνθέτοντας έναν ιδιότυπο στοχασμό με λογικοφανείς αιτιάσεις.

Το δυστοπικό περιβάλλον με την δεσπόζουσα τεχνολογία είναι ο  κεντρικός άξονας, που συμπλέκεται με κοινωνικές ζυμώσεις, ενώ υφέρπει  αγωνιώδης καταγγελτικότητα με απατηλή επίφαση ηρεμίας(«η Μεγάλη Επέτειος»)και απουσία συναισθήματος, αφού στην ουσία οι λέξεις είναι εκκωφαντικές.

Η ζοφερή  εικονοποιία παρόλα ταύτα ενεργοποιεί συγκινησιακούς κραδασμούς και διανοητική εγρήγορση(«Πολύχρωμα Μπαλόνια», «Μεταξωτές Πόλεις»).

Ο μετασχηματισμός των συμβόλων και ο εκ νέου καθορισμός των σημαινόντων οικοδομούν τον κόσμο της ποιητικής, εντούτοις οι αλλαγές που υποκινούνται από μια υφέρπουσα αίσθηση εξουσιαστικής παντοδυναμίας αντιμετωπίζονται με τόλμη.  

Η συλλογή διαπνέεται από μια εικαστικότητα που προέρχεται από την  ενασχόληση της ποιήτριας με τις κατασκευές, εφόσον το κάθε ποίημα, μοιάζει να έχει σωματικότητα και φυσική υπόσταση στον χώρο.

Εξάλλου η ίδια συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις και έχει εισάγει το καλλιτεχνικό ρεύμα Poetry Construction (καλλιτεχνικές κατασκευές που χρησιμοποιούν την ποίηση ως μέρος τους). Αντιλαμβάνεται ως εκ τούτου και εστιάζει σε μια χωρική ταλάντωση, δομώντας ένα αισθητικό σύνολο που παρά την ιδιοτυπία του καθίσταται εύληπτο. Η γραφή διέπεται από δυναμισμό και στιβαρότητα, στο εγχείρημά της να δει στην άλλη μεριά του καθρέπτη («Προσευχή»).

Η ποίηση μοιάζει να βγαίνει από πίνακα του Νταλί ή του Έσερ, υπό την έννοια των μεταμορφώσεων και των «αδύνατων λογικά κόσμων», αλλά και την ψευδαίσθηση της κίνησης.

Όλη την ποιητική συλλογή διατρέχει η αντίληψη, ότι ο άνθρωπος χάνει την ατομικότητά του και είναι εργαλειακό εξάρτημα μιας μηχανής του μέλλοντος, μέσα σε ένα σύμπαν που ο χρόνος διαστέλλεται και στο οποίο τα αντικείμενα είναι δρώντα («Η Νέα Ταινία», «Ο Κόσμος Μου»).

Υπάρχουν και στιγμές που επιχειρούνται «γνωματεύσεις» εννοιών («Εξάρτηση»). Το ποιητικό εγώ βασανίζεται αδιάκοπα, σε έναν καθολικό υπερχρόνο («Δαντέλες», «Ηρωική  Έξοδος»). Η ποιήτρια όμως όταν αποφασίσει να μιλήσει «ρεαλιστικά» δεν χάνει σε τίποτα την καίρια σκόπευσή της κατευθείαν στην καρδιά των νοημάτων, ενώ καθηλώνει με τον συμπυκνωμένο της λόγο(«Χαρτογράφοι»).

Χαρακτηριστικό ποίημα της ποιητικής της, που θυμίζει τον σκοτεινό κόσμο της ταινίας Blade Runner είναι το ακόλουθο:

ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ

Στις Μεταξωτές Πόλεις

Ο αέρας κάθεται κάτω

Και η γη πετάει ψηλά.

Η κηδεία είναι γιορτή

Και ο έρωτας θάνατος.

Τα παιδιά κατέχουν όλα τα αξιώματα

Και οι ενήλικες δουλεύουν

Στα εργοστάσια παραμυθιών και παιχνιδιών.

Στις Μεταξωτές Πόλεις

Οι άνθρωποι δεν τρώνε,

Σκέφτονται ότι τρώνε.

Δεν κοιμούνται,

Σκέφτονται ότι κοιμούνται.

Στις Μεταξωτές Πόλεις

Η αυτοκτονία με μεταξωτή κορδέλα

Είναι η Υπέρτατη Ευτυχία.

Πρώτη δημοσίευση ΣΤΕΡΕΑ ΝΕΑ~έντυπη έκδοση