ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΙΝΑΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΥΦΟΣ            «ΑΠΟΗΧΟΣ»

Γράφει η Καρίνα Βέρδη

Στο ποιητικό σύμπαν που οικοδομεί η συλλογή ποιημάτων Απόηχος, η πόλη κατέχει νευραλγικό ρόλο όπως διαρθρώνεται μέσα από την αστική γεωγραφία της. Θραύσματα αστικού τοπίου και αποσπασματικές περιγραφές ανθρώπων συνδιαλέγονται μέρα νύχτα, ενώ η χρονική αλληλουχία του φωτός με το σκοτάδι κρατούν το τέμπο των κινούμενων ζωών, που πάλλονται, νιώθουν, ιδρώνουν, κλαίνε, ερωτεύονται και πεθαίνουν, τριγυρισμένες από οθόνες και τεχνολογικά προϊόντα.

Η γραφή χαρακτηρίζεται από αφαιρετικότητα, είναι ολιγόστιχη και συχνά ξεκινά με ρήμα ο πρώτος στίχος, σαν ηχηρή, αμετάκλητη έναρξη που βαθμιαία ελαττώνει τον σφυγμό της και τελικά μοιάζει με απόηχο. Σε αρκετά ποιήματα τοποθετείται μια φράση σε αγκύλη στο κάτω μέρος του ποιήματος, εν είδει τίτλου ή μιας μετέωρης υποσημείωσης, της οποίας η έννοια άλλοτε φωτίζει το ποίημα ή απλώς είναι μια δεύτερη, ανένταχτη σκέψη. Ο ποιητής διστάζει να την ενσωματώσει στο κείμενο, αποδίδεται με μικρότερη γραμματοσειρά, αλλά αυτή η μορφολογική παρέμβαση προσθέτει έναν έξτρα χρόνο στην αφομοίωση των εννοιών και αναπλάθει τη στοχαστική ροή.

 Όψεις των κτηρίων, φωταγωγοί, ηλιακοί θερμοσίφωνες, μπαλκόνια, φρεάτια, υπόγεια, πατάρια και πατώματα, κλιματιστικά και υπνοδωμάτια, αποτελούν το σκηνικό, όπου το ποιητικό υποκείμενο παρατηρεί και στοχάζεται. Τα σώματα των ανθρώπων κινούνται μέσα στα σώματα των κτηρίων σε έναν άρρηκτο δεσμό. Η πόλη αποκαλύπτει μέσα από την θεματολογία τις αθέατες, άχαρες, ανάξιες λόγου πτυχές της, ένα κουτί κλιματιστικού για παράδειγμα, υπάρχει σχεδόν ως οντότητα στη ζωή του σύγχρονου κατοίκου της πόλης και «αναπνέει» μαζί του ενώ πτυχές κάποιων αόριστων μορφών χωρίς ταυτότητα, προβάλλουν φευγαλέα με ανάλγητο φωτισμό μέσα από στιγμιότυπα της ζωής τους και μετά χάνονται στην ασάφεια μιας αδιάκοπης ροής.

Η τοπογραφία των σωμάτων και της πόλης αποδίδεται με υπνωτιστική χροιά. Ο ποιητής έχει συναίσθηση της ύπαρξης της ελευθερίας του ορίζοντα που υπάρχει εκεί έξω, της θάλασσας επίσης, όμως δεν την επιλέγει. Ένα αγωνιώδες ποιητικό εγώ του επαναφέρει θέματα συσχέτισης με την κοινωνία σπαρακτικά και επείγοντα. Απασχολούν επίσης η έννοια της καταγωγής, του ανήκειν «κατάγομαι κι εγώ όπως όλοι από ένα έδαφος..», η επιθυμία αυτοπροσδιορισμού εκ νέου «θα ψάξω αύριο κάποιον να χαρίζει ένα νέο αλφάβητο μια ίσια λέξη μήπως με ορίσω από την αρχή..»

Η αίσθηση που αφήνει το διάβασμα της συλλογής μοιάζει πράγματι με απόηχο, καθώς οι έννοιες απογυμνώνονται από περιττές διατυπώσεις και επιχειρείται μια εκμυστήρευση, μια εξομολόγηση, χωρίς μεγαλοστομίες ενώ τα θέματα που επαναλαμβάνονται υπόκεινται σε μια αναμέτρηση κρυφού-φανερού, ένα παιχνίδι ηχητικής σκιάς ή αλλιώς αντήχησης. Εντούτοις δημιουργούν ένα ομοιογενές σύνολο, μια διόπτρα στην ψυχοσύνθεση του ποιητή, μέσα σε ένα κλίμα ατμοσφαιρικότητας, όπου η αύρα των πραγμάτων φέρει κάτι από την ουσία τους.

Στα πεζοδρόμια

Κάτω από τα κουτιά των κλιματιστικών

Νιώθεις στο πετσί σου

Πώς κλαίνε οι ψυχές

Πώς ιδρώνουν τα κορμιά

Πώς στενεύουν οι αντηχήσεις

Η καλαίσθητη έκδοση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σμίλη.

Πρώτη δημοσίευση Στερεά Νέα~ έντυπη έκδοση